Verkrachting, opschorting en privilege: een zaak die België verdeelt

April 2025. De naam Ruben V. blijft rondzingen in het nieuws, op sociale media en aan keukentafels in België en daarbuiten. Niet omdat hij iets heldhaftigs deed, maar omdat hij iets vreselijks deed — en er vervolgens nauwelijks voor gestraft werd. Wat begon als een rechtszaak, groeide uit tot een nationaal debat over rechtvaardigheid, macht, en hoe weinig bescherming slachtoffers soms krijgen.

In dit stuk vertel ik wat er gebeurd is, waarom de uitspraak zoveel mensen boos maakt, en waarom het hoog tijd is dat we anders omgaan met zaken als deze.

Wat gebeurde er precies?

Ruben V., 24 jaar, student gynaecologie aan de KU Leuven, werd in april 2025 schuldig bevonden aan verkrachting. De feiten speelden zich af in november 2023. Hij kwam een dronken medestudente tegen op straat, nam haar mee naar huis, en had seks met haar. Later bleek dat zij veel te dronken was om toestemming te geven. Volgens het Belgische Openbaar Ministerie was dit dus geen seks, maar verkrachting — en de rechter gaf hen gelijk.

Tot zover lijkt het recht zijn werk te doen. Maar toen kwam de klap: de rechter besloot de straf van Ruben V. op te schorten. Geen celstraf, geen boete, geen aantekening op zijn strafblad. Waarom? Omdat hij “een veelbelovende toekomst” heeft. Hij zou arts kunnen worden.

Die beslissing schoot bij velen in het verkeerde keelgat — en terecht.

Wat zegt dit over het rechtssysteem?

De Belgische wet geeft rechters de mogelijkheid om een straf op te schorten als iemand geen gevaar meer vormt voor de samenleving, en nog kansen verdient. Dat klinkt mild en menselijk. Maar in deze zaak voelt het onrechtvaardig. En eerlijk gezegd: dat is het ook.

Een paar vragen die opkomen:

• Waarom krijgt een verkrachter geen straf? Omdat hij goede cijfers haalt?
• Wat betekent dit voor het slachtoffer? Zij moet verder leven met trauma, terwijl hij gewoon zijn leven oppakt.
• Is dit normaal? Nee, in zaken van seksueel geweld is zo’n uitspraak uiterst zeldzaam. En dat maakt het alleen maar schrijnender.

Het beeld dat ontstaat, is dat Ruben V. wegkomt met iets verschrikkelijks — omdat hij de ‘juiste’ achtergrond heeft. Alsof zijn toekomst meer waard is dan haar pijn.

Ruben V. is geen slachtoffer

Laten we dit helder stellen: Ruben V. is niet het slachtoffer in dit verhaal. Hij zegt dat hij niet wist dat de vrouw te dronken was om toestemming te geven. Maar als iemand nauwelijks rechtop kan staan of helder kan praten, dan weet je dat. En als je dat niet doorhebt, ben je ofwel dom, of je wil het niet zien.

Ruben studeert gynaecologie. Dat betekent: je werkt met vrouwen, met vertrouwen, met grenzen. Als iemand dít doet in zijn privéleven, hoe veilig is hij dan als arts? Dat mag je je afvragen.

Wat nog wranger is: na de uitspraak heeft Ruben niets laten horen. Geen excuses. Geen spijt. Niks. Alsof hij zijn schuld mag vergeten, omdat hij een hoog IQ heeft. Dat is niet alleen laf, het is ook respectloos tegenover het slachtoffer — en tegenover alle vrouwen die dit herkennen.

De stem van vrouwen doet er (weer) niet toe

Het is pijnlijk om te zien dat het slachtoffer in deze zaak nauwelijks een stem lijkt te hebben. Terwijl Ruben wordt beschermd omwille van zijn “toekomst”, blijft zij achter met de gevolgen. Haar trauma, haar schaamte, haar onrecht — dat verdwijnt naar de achtergrond.

Dit gebeurt vaker. Vrouwen doen aangifte van seksueel geweld, maar zien de dader vrijuit gaan. Ze krijgen het gevoel dat hun verhaal niet telt. En dat is gevaarlijk. Want zo zakt het vertrouwen in het rechtssysteem. En zo groeit de woede — terecht.

De samenleving is het zat

Na de uitspraak brak er een storm van verontwaardiging los. Studenten kwamen in actie, op straat en online. Op sociale media was de toon fel: “Wie arm is, krijgt straf. Wie slim en wit is, komt ermee weg.”

Ook YouTuber Acid bemoeide zich met de zaak door de naam van Ruben te noemen. Dat leidde tot doxing: mensen gingen zijn gegevens online zetten. Helaas kreeg ook een andere Ruben — een onschuldige Nederlandse student — haatberichten. Dat is onacceptabel. Niemand verdient bedreigingen, zeker geen onschuldigen. Maar het zegt iets over hoe diep de frustratie zit.

Want mensen zijn dit beu. Ze willen geen rechtssysteem dat alleen streng is voor wie geen dure studie volgt.

Wat had de rechter beter kunnen doen?

Niemand zegt dat Ruben zijn hele leven kapot hoeft te zijn. Maar geen enkele straf? Dat is onaanvaardbaar. Een taakstraf, een geldboete, een verplichte cursus over toestemming en seksueel gedrag — het had allemaal gekund.

Nu voelt het alsof hij wegkomt met een waarschuwing. Terwijl het slachtoffer levenslang met de gevolgen zit.

En dat zegt iets over het systeem. Want het laat zien dat opschorting zelfs mogelijk is bij ernstige misdrijven. Dat moet veranderen. Verkrachting is geen jeugdzonde. Dat is geweld. En daar hoort een echte straf bij.

Wat nu?

De zaak is nog niet voorbij. Misschien komt er een hoger beroep. Maar het vertrouwen in het recht is al beschadigd. Voor Ruben zal dit een smet op zijn naam blijven — en dat is terecht.

Voor het slachtoffer hoop ik dat ze steun krijgt. Dat ze gehoord wordt. En dat ze de kracht vindt om verder te gaan. Want zij is de échte hoofdrolspeler in dit verhaal. Niet hij.

Laatste woorden

Deze zaak toont hoe gevaarlijk het is als privilege zwaarder weegt dan gerechtigheid. Ruben V. is schuldig bevonden, maar wordt gespaard om wie hij is — jong, slim, man, met een goede toekomst. Dat is geen toeval. Dat is systeemfout.

En zolang dat blijft gebeuren, moeten we blijven spreken. Voor vrouwen. Voor slachtoffers. Voor eerlijkheid.

Want dit was geen uitzondering. Dit is het topje van de ijsberg.