Geen Lintjes, Wel Chaos: Faber Faalt Weer

Het is weer raak in Den Haag. Minister Marjolein Faber, verantwoordelijk voor Asiel en Migratie, zorgt opnieuw voor ophef. Dit keer weigert ze haar handtekening te zetten onder koninklijke onderscheidingen voor vijf oud-medewerkers van het Centraal Orgaan opvang asielzoekers (COA). Haar reden? Hun werk zou “haaks staan” op haar strenge asielbeleid. Niet alleen de oppositie is boos, maar ook haar eigen coalitiepartners zijn het zat. Hoe kan een minister zo de plank misslaan en zelfs haar eigen team tegen zich krijgen? Laten we dit eens goed bekijken.

Een minister met een missie, maar zonder succes

Faber, lid van de PVV, heeft vanaf dag één duidelijk gemaakt dat ze de asielinstroom wil stoppen. Minder asielzoekers, minder verblijfsvergunningen, dat is haar doel. Het klinkt stoer, maar in de praktijk bakt ze er weinig van. Haar beleid lijkt meer op een hoop losse flodders dan op een plan dat werkt. Neem nou die lintjeskwestie. Vijf mensen die jarenlang keihard hebben gewerkt als vrijwilligers bij het COA, worden voorgedragen voor een lintje. Dat is normaal een mooie erkenning voor hun inzet. Maar Faber zegt nee. Waarom? Omdat ze vindt dat hun werk niet past bij haar ideeën.

Dit is niet zomaar een klein akkefietje. Het laat zien hoe Faber denkt: het gaat haar niet om mensen helpen, maar om haar eigen politieke punt maken. Ze wil laten zien dat ze streng is, zelfs als dat betekent dat ze vrijwilligers die gewoon hun best deden, in de kou laat staan. En dat terwijl het COA, haar eigen organisatie, juist mensen nodig heeft die zich inzetten. Hoe kun je nou een club leiden als je de harde werkers niet eens een schouderklopje gunt?

Coalitiepartners keren zich tegen Faber

Wat deze zaak extra pijnlijk maakt, is dat niet alleen de oppositie haar bekritiseert. Zelfs haar eigen coalitiepartners – VVD, NSC en BBB – zijn het niet met haar eens. Dat is een teken aan de wand. Normaal steunen coalitiegenoten elkaar, zeker bij dit soort symbolische dingen. Maar nu niet. NSC-leider Pieter Omtzigt noemt het “bizar” dat Faber lintjes weigert aan mensen van haar eigen dienst. BBB-baas Caroline van der Plas vindt het “heel, heel triest” en hoopt zelfs dat het een 1 april-grap is. En VVD-leider Dilan Yesilgöz vraagt zich af waarom Faber niet gewoon volwassen omgaat met vrijwilligers en hun inzet waardeert.

NSC: “Bizar dat je je eigen mensen niet steunt.”
BBB: “Triest, echt triest.”
VVD: “Doe normaal en bedank vrijwilligers.”

Als je eigen team je al niet meer snapt, wat zegt dat dan over je leiderschap? Faber lijkt zo vast te zitten in haar eigen bubbel dat ze niet ziet hoe ze zichzelf in de voet schiet. Dit is geen kracht tonen, dit is zwakte. Een minister die niet eens haar eigen coalitie meekrijgt, heeft een probleem.

Een beleid dat nergens naartoe gaat

Laten we even verder kijken dan alleen die lintjes. Faber’s hele aanpak rond asiel en migratie is een puinhoop. Ze wil de instroom “drastisch verlagen”, maar hoe dan? Haar plannen zijn vaag en vaak onuitvoerbaar. Neem de spreidingswet, die ervoor moet zorgen dat asielzoekers beter over het land verdeeld worden. Dat klinkt logisch, maar zelfs dat krijgt ze niet goed van de grond. Premier Dick Schoof zei laatst dat Faber het “ordentelijke proces” niet had gevolgd. Dat is een nette manier om te zeggen: je doet maar wat.

En dan heb je nog haar houding naar organisaties zoals het COA en de IND. Die clubs moeten haar beleid uitvoeren, maar Faber lijkt ze eerder te saboteren dan te helpen. Het COA was “met grote verbazing” toen ze hoorden van die lintjesweigering. Bestuursvoorzitter Milo Schoenmaker zei: “Mensen die anderen helpen, verdienen erkenning.” Dat is toch logisch? Maar Faber denkt daar anders over. Ze ziet het COA bijna als de vijand, in plaats van als een partner. Hoe kun je nou iets bereiken als je je eigen mensen tegenwerkt?

De oppositie slaat alarm

De oppositie laat dit natuurlijk niet zomaar gaan. D66-Kamerlid Anne-Marijke Podt noemde het “te sneu voor woorden” dat Faber zo met haar eigen organisaties omgaat. CDA-leider Henri Bontenbal vindt dat Faber te veel haar eigen zin doordrukt en niet luistert naar wat er echt nodig is. Hij waarschuwde al eerder dat haar asielwetten niet goed uitvoerbaar zijn. En dat klopt: de Raad van State gaf kritiek op haar plannen, maar Faber veranderde bijna niks en stuurde ze toch door naar de Kamer.

D66: “Dit is te sneu voor woorden.”
CDA: “Ze luistert niet en drijft haar zin door.”

De oppositie heeft gelijk dat Faber’s koppigheid een probleem is. Ze lijkt niet open te staan voor andere ideeën of praktische oplossingen. Dat maakt haar geen sterke leider, maar een starre politicus die meer kapotmaakt dan opbouwt.

Wat zegt dit over Faber’s leiderschap?

Even eerlijk: een minister die zowel haar coalitie als de oppositie tegen zich heeft, doet iets fout. Het lintjesverhaal is maar een voorbeeld, maar het laat goed zien waar het misgaat. Faber wil stoer overkomen, maar het enige wat ze bereikt, is chaos. Ze vervreemdt haar eigen mensen, ze krijgt niks concreets voor elkaar en ze maakt ruzie met iedereen die haar in de weg staat. Dat is geen leiderschap, dat is falen.

Het is ook niet alsof ze geen kansen heeft gehad. Ze zit nu een tijdje op die post, maar wat heeft ze nou echt laten zien? Geen werkbare plannen, geen rust in het asieldebat, geen samenwerking met haar eigen team. In plaats daarvan kiest ze voor dit soort kleine, gemene acties, zoals die lintjes weigeren. Het is kleinzielig en het helpt niemand verder.

Wat nu?

De vraag is hoe lang dit nog goed gaat. Faber kan niet doorgaan met iedereen tegen zich in het harnas jagen. De coalitiepartners zijn nu al geïrriteerd, en als dit zo doorgaat, kan het zomaar zijn dat ze haar niet meer steunen bij belangrijke wetten. In de Eerste Kamer heeft de coalitie geen meerderheid, dus ze heeft partijen zoals het CDA nodig. Maar met dit soort stunts maakt ze meer vijanden dan vrienden.

Coalitie: Steeds minder geduld met Faber.
Oppositie: Ziet haar als een zwakke schakel.
COA: Voelt zich in de steek gelaten.

Misschien moet Faber eens in de spiegel kijken. Haar beleid werkt niet, haar houding helpt niet en haar eigen team keert zich tegen haar. Dit lintjesgedoe is maar een klein stukje van een veel groter probleem. Als ze zo doorgaat, wordt het alleen maar erger. En dan? Dan zit Nederland met een minister die meer kwaad doet dan goed.

Conclusie

Faber’s weigering om lintjes te geven aan COA-medewerkers is niet zomaar een incident. Het laat zien hoe ze denkt en hoe ze faalt. Ze zet haar eigen ideeën boven alles, zelfs als dat betekent dat ze vrijwilligers en haar eigen coalitie tegen zich krijgt. Haar strenge asielbeleid klinkt mooi op papier, maar in de praktijk is het een rommeltje. Geen wonder dat zowel de oppositie als haar eigen partners boos zijn. Het wordt tijd dat Faber haar aanpak herziet, want zoals het nu gaat, helpt ze niemand. Niet de asielzoekers, niet het COA en zeker niet Nederland.