Ontmoeting tussen Trump en Poetin: veel show, weinig resultaat

Donald Trump en Vladimir Poetin spraken elkaar op 15 augustus 2025 in Anchorage, Alaska, over de oorlog in Oekraïne. De verwachtingen waren hoog gespannen, maar de uitkomst viel tegen. Er kwam geen wapenstilstand of vredesakkoord, slechts warme woorden en vage beloften. Oekraïne lijkt hier niets mee op te schieten, zeker nu Poetin onrealistische eisen stelt en Trump de druk bij Oekraïne zelf legt. Hieronder bespreken we de belangrijkste punten van deze ontmoeting, kritisch bekeken.

Warm welkom, maar geen akkoord

Trump ontving Poetin met alle egards: een rode loper, een lange handdruk en zelfs een ritje samen in de presidentiële limousine “The Beast”. Deze vriendelijkheid zette de toon, maar inhoudelijk leverde de top weinig op. Hoewel men van tevoren op urenlange onderhandelingen rekende, stonden Trump en Poetin na nog geen drie uur alweer voor de pers. Frustrerend genoeg mochten journalisten geen vragen stellen, en beide leiders hielden het bij korte voorbereidende statements.

Het resultaat? Geen enkel concreet resultaat. Er werd niet eens een tijdelijke pauze in de gevechten bereikt, laat staan een volwaardige wapenstilstand. Trump noemde de bijeenkomst “extreem productief” en beweerde optimistisch dat er “grote kans is dat we er komen”, maar gaf toe dat er minstens één significant struikelblok bleef. Zijn motto klonk gelaten: “Er is pas een deal als er een deal is” en die was er niet. Ook Poetin vertrok zonder toezeggingen te doen. Beide leiders kondigden hoogstens aan dat er “waarschijnlijk” een volgend gesprek komt, mogelijk zelfs in Moskou op uitnodiging van Poetin. Maar de oorlog in Oekraïne gaat intussen onverminderd door.

Oekraïne had de wind mee met Bidens steun

Opvallend is dat Oekraïne eerder wél terreinwinst boekte toen het Westen, onder leiding van Joe Biden, volop steun gaf. In 2022 en 2023 kreeg Oekraïne ruime militaire en financiële hulp en wist het belangrijke gebieden te bevrijden. Van Cherson tot Charkiv werden Russische bezetters verdreven; meer dan de helft van het oorspronkelijk veroverde grondgebied werd heroverd. President Biden gaf destijds keer op keer aan dat de VS en bondgenoten Oekraïne zouden steunen “zolang als nodig” om de oorlog te winnen. Die vastberaden internationale hulp zorgde ervoor dat het Oekraïense leger sterk stond en successen behaalde.

Helaas is die positieve trend in gevaar gekomen. Sinds Trumps aantreden begin 2025 is de Amerikaanse koers veranderd. In zijn allereerste week als president bevroor Trump de buitenlandse hulp aan Oekraïne en hij heeft nooit duidelijk willen zeggen dat hij Oekraïne wil laten “winnen”. Sterker nog, Trump suggereert dat Kyiv “een deal moet sluiten” met de agressor. Veel Oekraïners vrezen nu dat Washington hun belangen zal opofferen ten gunste van een snelle deal die vooral Rusland goed uitkomt. Dat is een pijnlijke ommekeer vergeleken met Bidens periode, toen Oekraïne nog kon rekenen op onvoorwaardelijke steun en duidelijke vooruitzichten op uiteindelijk victorie.

Poetins onredelijke eisen

Poetin mag dan in Alaska hebben gepraat over het “beëindigen van de oorlog”, zijn daden en eisen vertellen een ander verhaal. Tijdens de top gingen de Russische aanvallen op Oekraïne gewoon door, een teken dat Poetin weinig op heeft met oprechte vredeswil. En de weinige inhoudelijke opmerkingen die Poetin maakte gingen vooral over “oorzaken” die eerst opgelost moeten worden voordat er vrede kan zijn. Dat klinkt redelijk, maar is eigenlijk codetaal voor keiharde voorwaarden van het Kremlin.

Zo eist Poetin bijvoorbeeld dat Rusland de oostelijke regio’s van Oekraïne mag houden die het in de afgelopen drieënhalf jaar oorlog heeft veroverd. Daarnaast wil hij absoluut niet dat Oekraïne lid wordt van de NAVO óf de EU, en alsof dat nog niet ver genoeg gaat, zou volgens hem zelfs president Zelenskyy moeten opstappen. Dit zijn ronduit onacceptabele en oneerlijke eisen. Feitelijk vraagt Poetin hiermee aan Oekraïne om zich deels over te geven en zijn eigen toekomst op te geven, in ruil voor een pauze in de gevechten. Geen enkel land zou zo’n dictaat moeten pikken. Deskundigen waarschuwen dan ook dat Oekraïne onder druk zetten om een Kremlin-vriendelijk akkoord te slikken misschien de oorlog even pauzeert, maar geen duurzame vrede brengt. Het zou agressie belonen en op termijn tot meer instabiliteit leiden. Het is duidelijk: Poetin probeert via mooie woorden en sluwe voorstellen te bereiken wat hem op het slagveld niet lukt. Zijn optreden in Alaska, glimlachend voor de camera’s, terwijl zijn leger ondertussen raketten afvuurt, bevestigt dat hij niet te vertrouwen is.

Een onbetrouwbaar duo

Ook over Donald Trump zijn er grote vraagtekens. Al tijdens de persconferentie in Anchorage voelde je dat Trump en Poetin opvallend hartelijk met elkaar omgingen. Trump was vol lof over Poetin en bedankte hem herhaaldelijk voor zijn tijd. Hij gaf de top zelfs een “10 uit 10” beoordeling, simpelweg “omdat het goed is als twee grootmachten goed met elkaar opschieten”. Maar mooie persoonlijke verhoudingen tussen deze twee leiden nog niet tot goede resultaten voor de rest van de wereld. Sterker nog, het wekt de indruk dat Trump meer gemeen heeft met Poetin dan met Zelenskyy, de man die vecht voor het voortbestaan van zijn land.

Tijdens de top ontbrak Zelenskyy zelf volledig; hij was niet uitgenodigd. Trump legde aan het einde van de ontmoeting de verantwoordelijkheid bijna volledig bij Oekraïne: volgens hem ligt het nu “echt aan president Zelenskyy” om vrede te sluiten. Dat klonk alsof hij Kiev onder druk wil zetten om toe te geven aan Poetins verlangens. Europese leiders roken de bui al vóór de top en spraken daarom publiekelijk hun steun uit voor Zelenskyy, uit angst dat er over hun hoofden heen een deal ten koste van Oekraïne zou worden gemaakt.

Dan is er nog het gebrek aan geloofwaardigheid van beide heren. Poetin staat erom bekend eerdere afspraken te schenden, denk aan het negeren van eerdere vredesakkoorden en zijn valse beloftes vlak vóór hij Oekraïne binnenviel. Trump op zijn beurt heeft een reputatie van wispelturigheid en het verspreiden van onwaarheden. Tijdens de persmomenten in Alaska begon hij zelfs weer over zijn eigen binnenlandse grieven: zo haalde hij oude frustraties aan over vermeende verkiezingsfraude en noemde hij bewezen Russische inmenging in de Amerikaanse verkiezingen van 2016 een “hoax”. Poetin speelde hier gretig op in. Naar verluidt zei hij tegen Trump dat de oorlog nooit was uitgebroken als Trump in 2022 president was geweest, een uitspraak die Trump natuurlijk graag hoorde. In plaats van zich volledig te richten op een rechtvaardige vrede, leken beide mannen dus vooral bezig met elkaar te paaien en hun eigen agenda te promoten. Dat belooft weinig goeds voor echte oplossingen.

Conclusie: Oekraïne verdient beter

De Alaska-top tussen Trump en Poetin heeft geen doorbraak opgeleverd voor Oekraïne. Er is veel ceremonie geweest en vriendelijke woorden tussen de twee leiders, maar de kern, het beëindigen van de oorlog op een eerlijke manier, bleef buiten bereik. Ondertussen lijdt Oekraïne verder en blijft Poetin onverminderd geweld gebruiken.

Wat deze ontmoeting duidelijk maakt, is dat een duurzame vrede niet gebaat is bij geheime deals of onderonsjes tussen leiders die weigerachtig staan tegenover de Oekraïense belangen. Oekraïne wás aan de winnende hand toen het kon rekenen op sterke internationale steun en principes van rechtvaardigheid. Die lijn moet worden voortgezet. In plaats van toegeven aan oneerlijke eisen of te vertrouwen op vage beloften van Poetin, moeten westerse democratieën hun rug recht houden. Alleen met consequente steun aan Oekraïne en duidelijke grenzen voor Poetin kan er een rechtvaardige vrede komen. Een vrede die standhoudt en niet overgeleverd is aan de grillen van onbetrouwbare autocraten. Oekraïne en de wereld hebben recht op niets minder.